Ο 12λογος του αργιλέ

Από: Πτολεμαίος

Όλοι έχουν κάνει αργιλέ τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους και όλοι έχουν και τη δική τους άποψη για το πως είναι το σωστό φουμάρισμα (κάπως σαν το ψήσιμο του αρνιού το Πάσχα!). Επειδή όμως ο αργιλές είναι επιστήμη και στην επιστήμη υπάρχει γνώση και όχι άποψη, παραθέτουμε εδώ τα απαραίτητα που χρειάζεται να ξέρει κανείς για να κάνει υπεύθυνα και σωστά αργιλέ.
Προκαταρκτικά:
1) Αργιλές: Το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένο το κυρίως σώμα του αργιλέ πρέπει να είναι από ανοξείδωτο μέταλλο. Ο σωλήνας πρέπει  να είναι πλαστικός (όχι αυτό το φανταχτερό σαν υφασματάκι καπως) και να μπορεί να πλυθεί εσωτερικά χωρίς να σκουριάζει (δύσκολο να το βρει κανείς). Το δοχείο που βάζουμε μέσα τον καπνό να είναι κεραμικό ή πήλινο, για να κρατάει και την θερμοκρασία, και όχι μεταλλικό. Το δοχείο του νερού συνήθως είναι καλύτερο  να έχει ωοειδές σχήμα και όχι πλακουτσωτό. Ο αργιλές να είναι κατά προτίμηση βιδωτός (στο σημείο που εφαρμόζει το δοχείο του νερού με το υπόλοιπο σώμα).

2) Κάρβουνα: Όχι τα αυτοαναφλεγόμενα (αυτά που με το που τους βάζεις λιγη φωτίτσα
πετανε σπίθες- αυτά είναι για να λιβανίζουν στις εκκλησιες). Το σωστό το κάρβουνο χρειάζεται γκαζάκι για να ανάψει και είναι φυσικό
προϊόν (παρασκευή από φλούδα καρύδας). Καλύτερη μάρκα καρβούνων:Romman

3) Καπνός: Οι γεύσεις είναι ως επι το πλείστον θέμα γούστου. Το πιο συνηθισμένο και συνήθως πιο επιτυχημένο είναι το μήλο. Κατά τη γνώμη μου οι πιο καλοί καπνοι είναι οι Afzal(όχι όλες οι γεύσεις), το διπλό μήλο της Nakhla και φυσικα όλοι οι Romman οι οποίοι όμως είναι λίγο ακριβοί. Κάτι κουλές γεύσεις του στυλ κόκα κόλα, τσιχλόφουσκα και μουσακάς είναι απλά για την καγκουριά και θα έπρεπε να έρχονται δώρο με σκάστρες εξατμίσεων.

Πριν το άναμμα:
4) Νερό: Το νερό που βάζουμε πρέπει να είναι κρύο (και καθαρό!). Δεν είναι κακή ιδέα να βάλετε ακόμα και παγάκια (μέσα στο νερό επίσης είναι ωραίο να βάζουμε και μερικές φέτες λεμόνι ή πορτοκάλι). Το δοχείο του νερού το γεμίζουμε έως ότου καλύψει 1,5 περίπου δαχτυλο το σωλήνα. Εάν τον γεμίσετε παραπάνω τότε λέγεται ότι γίνεται πιο βαρύς ο αργιλές. Προσωπικά δεν το πιστεύω, αλλά σιγουρα γίνεται πιο ζόρικος στο ρούφηγμα.

5) Καπνός: Στο δοχείο βαζουμε τόσο καπνό ώστε να μην υπερχυλίζει και ταυτόχρονα να μην υπάρχει πολύς χώρος κενός. Ο καπνός δεν πρέπει να έχει μεγάλη επαφή με το αλουμινόχαρτο. Αφού βαλουμε τον καπνό ταρακουνάμε ελαφρια το πήλινο ώστε να μην μπουκώσει ο καπνός τις τρύπες απ’τις οποίες θα περάσει ο αέρας. Το αλουμινόχαρτο πρέπει να κλείνει αεροστεγώς. Για αυτό τον λόγο θα μπορούσατε να το στριμώξετε στο κάτω μέρος με ένα λαστιχάκι κουζίνας.

6) Αλουμινόχαρτο: Το αλουμινόχαρτο που βάζουμε πάνω από τον καπνό πρέπει να είναι ανθεκτικό για «βαρια χρήση». Εάν δεν έχετε τέτοιο αλουμινόχαρτο βάλτε 2 και 3 στρώσεις. Πάντα το αλουμινόχαρτο να τοποθετείται με την γυαλιστερή πλευρά προς τα κάτω. Επίσης πρεπει η επιφάνεια όπου θα ακουμπήσει το κάρβουνο να είναι λεία κι όχι τσαλακωμένη. Στο αλουμινόχαρτο κάνετε μικρές τρύπες (με καρφίτσα κατα προτίμηση) σχηματίζοντας μία σπείρα από έξω πρός τα μέσα. Στη μέση να μήν υπάρχουν πάρα πολλές τρύπες.

7)Καρβουνάκι: Το καρβουνάκι είναι προτιμότερο να μην τοποθετείται ολόκληρο πάνω στο αλλουμινόχαρτο αλλά σε μικρα κομμάτια. Τα περισσότερα κομμάτια περιφερειακά και όχι στη μέση.

Στο άναμμα:
8) Ρούφηγμα: Είναι σημαντικό οταν ρουφάμε να βάζουμε τη γλωσσίτσα μπροστά. Κι αυτό γιατί μαζί με τον καπνό εισπνέουμε και διάφορα μικρά σταγονίδια που είναι ανθυγειινά. Αυτά καλύτερα να σταματήσουν στη γλώσσα και στη συνέχεια να τα καταπιούμε παρά να πάνε στους πνεύμονες από όπου φεύγουν δύσκολα.

9)Άλλαγμα καρβουνακίου: Όταν αλλάζουμε καρβουνάκι κατά τη χρήση είναι απαραίτητο (ειδικά εαν χρησιμοποιούμε μούφα κάρβουνα) να παίρνούμε το πήλινο, να το γυρίζουμε ανάποδα και να το φυσάμε, έτσι ώστε να φύγει η στάχτη από μέσα. Αυτή η στάχτη είναι πολλές φορές υπεύθυνη για το κάψιμο στο λαιμό. Γενικά, όσο έχουμε την ίδια γευση, καλύτερα είναι  να μην αλλάζουμε περισσότερα απο 3-4 καρβουνάκια.

Μετά το κάπνισμα:
10) Καθαριότητα: Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά. Το να πιάνει ο αργιλές μας πουρί δεν είναι αλητεία, είναι δείγμα πως είμαστε τεμπέληδες και τυροβρωμίκουλοι. Ο αργιλές θέλει συχνά καθαρισμο (κατά προτίμηση μετά από κάθε χρήση) και στα δύσκολα σημεία ίσως να χρειαστεί πότε πότε να χρησιμοποιήσουμε οινόπνευμα ή ξύδι. Τους σωλήνες του αργιλέ μπορούμε να τους καθαρίζουμε με λεπτό βουρτσάκι για να φεύγουν τα υπολήμματα του καπνού, της στάχτης(πιθανόν) και όλων των βλαβερών μικροοργανισμών, οι οποίοι έχουν και αρνητική συνέπεια στη γεύση.

11) Συντήρηση: Κάποια εξαρτήματα όπως το πήλινο, ο σωλήνας,η μπιλίτσα και το λάστιχο που βουλώνει το δοχείο του νερού σε περίπτωση που ο αργιλές δεν είναι βιδωτός ίσως να χρειάζονται από καιρό σε καιρό άλλαγμα γιατί φθείρονται απ’την χρήση. Δεν είναι ιδιαίτερα ακριβά και εξασφαλίζουν την ομαλή διαξαγωγή της τελετουργίας (έχει σημασία για το μουντ της παρέας να πηγαίνουν όλα ρολόι). Γι’ αυτό αφήστε τις τσιγγουνιές. Αλλιώς, άμα είναι, αντί για αργιλέ, κάντε το γνωστό κόλπο με την κόκα κόλα και το καλαμάκι και παίξτε μπάλα με το ντενεκεδάκι..

Τελευταίες παρατηρήσεις:
12)Πρώτον, γενικά δεν είναι καλό να αλλάζουμε συνέχεια cocktail γεύσεων και κυρίως να βαζουμε συχνά αλκοόλια μέσα στον Αργιλέ αντί για νερό (ούζο, τσίπουρο, ρακή). Αυτό πιθανον με τον καιρό να τον εξασθενήσει. Δεύτερον, το νερό στον αργιλέ δεν ειναι για να φιλτραρει τον καπνό από τις βλαβερές ουσίες, αλλά για να τον κρυώνει. Ως εκ τούτου, ο αργιλές είναι εξίσου βλαβερός με όλα τα άλλα είδη καπνίσματος. Και τρίτον, ο αργιλές συνοδεύεται και από την απαραίτητη κουλτούρα. Απαιτεί τσιλ άουτ διαθέσεις με την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση. Ανατολίτικη μουσική, reggae, ρεμπέτικα είναι απολύτως αποδεκτά.  Χρειάζεται το αραλίκι του, την καμενιά του, την ηρεμία του. Όπως δεν κάνεις αργιλέ το πρωι στο γραφείο σου ή στη σχολή σου, έτσι δεν κάνεις και ακούγοντας σαϊκεντέλια, τρανς, χιπ χοπ και σκυλάδικα!

Για μια πλήρη εισαγωγή στον κόσμο του αργιλέ, παραπέμπουμε στο εξαιρετικό μπλογκ: Ναργιλές

Επίσης, υπάρχει στο διαδίκτυο, για όποιους έχουν υπομονή το: Εγχειρίδιο του αργιλέ